Wie is Johanna Jansen?

Een goede vraag en dus ga ik over mezelf vertellen.

Deze vrouw, … ik dus, is geboren in Radewijk, een dorpje aan de Duitse grens bij Hardenberg.
Mijn ouders hadden een boerderij met melkkoeien, daarom ben ik dus een boerendochter. Mijn opa en oma woonden bij ons in een verbouwd bakhuis op het boerenerf. Met ook nog de varkens in het achterhuisje. Mijn opa was de koster van de gereformeerde kerk en oma zorgde voor het schoonhouden van de kerk. Vanaf mijn 10^de heb ik mijn oma geholpen met de zorg voor de kerk. En als ze op de boerderij handen tekort kwamen, dan werd ik ingezet om te helpen. Als oudste van vijf kinderen moest ik het goede voorbeeld geven.

Vroeger?

Nu ik zo mijn verhaal aan het schrijven ben, herinner ik me, dat mijn vader wel eens met een soort van wichelroede bezig was. Zoeken naar water om voor de koeien een put te slaan. Dat stopte, omdat er van de kerk niet over deze “zweverigheid” gepraat mocht worden, laat staan dat hij ermee mocht werken. Het was voor mij als kind moeilijk, zeker omdat ik ook nog wel eens wat “zag” of “voelde”. Maar ik moest normaal zijn, net zoals iedereen. Dus daar heb ik mijn best voor gedaan en “onbewust” heb ik de deur dichtgedaan. Dat ik daar angstiger van werd, realiseer ik me nu pas.

School?

Op de lagere school ging het moeizaam. Nu weet ik dat ik dyslexie heb, maar vroeger werd je gewoon dom genoemd, dat kwam keihard binnen. Ik kon de dingen zoals ze aangeboden werden niet doen. Ik kon de lessen niet volgen, ik was een beelddenker, maar dat werd niet herkend. Het leren ging prima als me de dingen werden voorgedaan, maar dingen schrijven en rekenen, nee dat was niet aan mij besteed.
Op de huishoudschool ging alles vlotjes, want ik hoefde niet veel te doen. De opleiding hoorde niet bij me, ik wilde dingen zien en op die manier leren. Ik was dan ook erg blij dat ik er vanaf was.

Gezin?

Na de huishoudschool ben ik gaan werken op een dagbehandeling. Dat vond ik prachtig om te doen. In die tijd leerde ik een boerenzoon kennen en met hem ben ik in het huwelijksbootje gestapt. Samen met hem heb ik geleerd wat een relatie is en kan zijn. We hebben drie gezonde jongens gekregen en indertijd de boerderij van mijn schoonouders overgenomen.
Helaas is het niet gelukt de boerderij voort te laten bestaan, ondanks dat we er hard voor hebben gewerkt. In 1998 hebben we de keuze gemaakt om met boeren te stoppen; een beslissing die diepe indruk op ons en ons gezin heeft gemaakt. Het voelde alsof er iemand gestorven was, ik had het er ontzettend moeilijk mee. Lichamelijk was ik op, dag en nacht had ik hevige migraine. Om alles en iedereen maakte ik mij zorgen: mijn man, kinderen, mijn schoonvader. Ik zorgde voor iedereen, behalve voor mezelf.

Verder?

Door deze ervaring ben ik gekomen tot het werk dat ik nu doe. Ik heb mij aangesloten bij een organisatie voor boeren die gestopt zijn, ex-boeren die elkaar ondersteunden. Daar kon ik mijn verhaal kwijt; ik heb er heel wat afgejankt.
Voor een stageopdracht had een studente mensen om te begeleiden die een bedrijfsbeëindiging hadden meegemaakt, daar werd ik voor gevraagd. Omdat ik graag wilde weten hoe ik mijn kinderen in dit proces kon helpen zei ik ja.

De dag dat ze bij me kwam had ik erge hoofdpijn. Ik ratelde maar door totdat ik op een gegeven moment stil hield. Toen ik haar aankeek zei ze:

“ik mag je helpen, met een vorm van energie, een vorm van handoplegging”.

Ik schrok en was radeloos wat

• zegt God daarvan? Wordt Hij niet boos?
• wat zeggen de mensen die ik ken? Hoe reageren zie hier op?
• Wat moet ik hiermee?

Ze gaf me de tijd en ik mocht aangeven wanneer ik eraan toe was. Na een week kwam ze weer in het kader van haar stage. Ik besloot het te proberen, maar ik kon het niet toe laten, ik voelde wel de warmte, maar liet het niet binnen.

De keer daarop zou ik het toelaten, had ik mij voorgenomen. Zo het nu ging kon het ook niet. Toen liet ik het toe en zij zei: “wat heb jij een hoofdpijn zeg”. Ik reageerde verschrikt, want ik verwachte niet dat zij dat kon voelen. Maar wat een opluchting, eindelijk gelooft iemand mij. Zij heeft mij geleerd zelf weer te gaan voelen en zien. Ik werd gedwongen een keuze te maken. Ga ik hiermee door of stop ik en doe ik net alsof het niet bestaat. Ik volgde mijn innerlijke gevoel en ging door. Mensen waarschuwden me dat ik mijn relatie op het spel zette, maar ik kon en wilde niet meer terug. Mijn huwelijk ging inderdaad langzamerhand dood, moeizaam en pittig. Uiteindelijk ben ik na 21 jaar huwelijk weer alleen komen te staan. Ik heb alles losgelaten wat er los te laten was, letterlijk en figuurlijk. Alles wilde ik bewaren, op de boerderij was daar ruimte voor in mijn nieuwe woning was dat niet mogelijk. Twee hele grote containers vol ballast heb ik weggegooid.
Het was niet makkelijk en het kostte me behoorlijk wat nachtrust, maar het luchtte enorm op. Tijdens dit proces van opruimen ontving ik onverwachte hulp. Van buren, maar ook van engelen.

Bij Krijn Koetsveld ben ik met Shamballa in aanraking gekomen, het voelde goed enik heb mijn graden gehaald. Ik wist niet wat ik ging doen en heb het gewoon laten gebeuren.

Het voelde als thuiskomen.

Ik kreeg weer contact met mijn hogere zelf en ging engelen zien, energieën ervaren, voelen, contact maken ik heb mijn familie terug gevonden. Door de graden die toen werden gegeven groeide mijn gave. Ik werd bewust dat wat ik altijd heb gezien (en er niet mocht zijn) er ook echt is. Er is meer tussen hemel en aarde.

De vele cursussen die ik later volgde hebben mij verder gevoed en nog bewuster gemaakt. Nu kijk ik met mededogen en liefde terug naar mijn leermomenten. Deze levenslessen waren nodig om weer te leren voelen, in te voelen en mijn grenzen aan te geven. Wat wil ik? Wat kan ik? Waar loop ik tegen aan? Gewoon de dagelijkse dingen.

En nu?

Nu kan ik weer van de kleinste dingen genieten. Van een vlinder die langs me heen vliegt.

Het valt me weer op en ik geniet ervan!